Terug naar de Jellinek?
Aflevering 46 van mijn blog over een zoektocht naar herstel van 2004 tot 2011
Nu Heleen en ik de beslissing hebben genomen om uit elkaar te gaan en de eerste boosheid wat weggeëbd is, ontstaat er ook voor het eerst weer een beetje rust in onze relatie. De kinderen zijn wel erg teleurgesteld. Na alle scheidingen die ze van ouders van vriendjes en vriendinnetjes in de klas hebben meegemaakt en onze eerdere schijnbewegingen waren ze er zo langzamerhand vanuit gegaan dat ze die dans zouden ontspringen. “Nee hè, niet jullie ook!” is hun eerste, begrijpelijke, reactie. Heleen en ik realiseren ons beide dat overhaaste beslissingen nu zinloos zijn. Dat is in niemands voordeel. Uit elkaar gaan is in praktische zin ook een hele klus. We moeten ons huis verkopen want we hebben beide niet de middelen om elkaar uit te kopen. Het huis kan, voor we het in de verkoop doen, ook wel een opknapbeurt gebruiken. We hebben er de laatste jaren in alle consternatie weinig aan gedaan. Een schilderbeurt alleen al zal wonderen doen. We moeten daarnaast allebei op zoek naar nieuwe woonruimte, ook al zoiets. Kopen op korte termijn gaat waarschijnlijk niet lukken. Huren is ook verdomd lastig omdat, daar was ik al eerder achter gekomen, je in Amsterdam pas mag huren als je je eigen woning hebt verkocht. Tenminste als je een betaalbare huurwoning wilt. We nemen dus maar even de tijd want in de tussentijd moet ook de winkel nog worden opgedoekt. Er moet een uitverkoop worden georganiseerd en het pand moet worden leeg geruimd. Doordat we beiden druk zijn met onze eigen bezigheden, geeft dit ook wat afleiding. Feitelijk verandert er nu ook niet zoveel, we leven eigenlijk samen als broer en zus en blijven zo een gezinnetje. Een bijzonder verschijnsel is wel dat wanneer ik het nieuws van onze scheiding aan mensen uit mijn omgeving vertel, een behoorlijk aantal van hen meent ook meteen partij te moeten kiezen. Ongewild en niet bedoeld leidt dit tot nare opmerkingen over Heleen. Andersom zal het niet anders zijn geweest, daar hebben we het nooit met elkaar over gehad.
Ik begin meteen maar met de grootste klus, het hele huis schilderen en klaarmaken voor de verkoop. Ik heb het land aan doe-het-zelven maar zie het in dit geval maar als een meditatieve bezigheid waarbij iedere kwaststreek een euro waarde stijging oplevert. Dat houdt me gaande. Deurpost na deurpost, muur na muur en deur na deur. Het is een gigantische klus met al dat 19e-eeuwse lijstwerk. Het is ook behoorlijk geblutst en beschadigd door de capriolen van twee opgroeiende jongens en nu en dan een overwinterend, uitbundig knagend konijn. Het geeft me ook wat tijd om na te denken over mijn toekomst. Nu we het huis gaan verkopen komt er een behoorlijke som geld vrij. In bijna 25 jaar tijd is ons huis flink in prijs gestegen. Daarmee zou ik natuurlijk een deel van een nieuwe kleinere woning kunnen financieren maar gezien mijn niet al te florissante inkomenspositie op de langere termijn zal het bijna onmogelijk zijn een aanvullende hypotheek te krijgen. Banken en kleine zelfstandige ondernemers blijft een lastige combinatie. Banken brengen een ondernemer veel kosten in rekening maar geven er weinig of niets voor terug. Als ik mijn winkel heb opgedoekt zal ik eerst weer een vaste baan moeten vinden. Na de verkoop van ons huis heb ik zo wel geld genoeg om me te laten omscholen, om weer een tijdje te gaan studeren. Hiermee komt het plan om naar het Hazelden Instituut, in de Verenigde Staten, te gaan, en er te gaan studeren voor counselor in de verslavingszorg, zowaar opeens een stuk dichterbij.
De beste manier om vooruit te komen is door gewoon maar te beginnen nietwaar? In de krant heb ik gelezen dat de Jellinek kliniek in Amsterdam een nieuw initiatief is gestart met de opening van een Minnesota afdeling, een behandeling gelijkwaardig aan die ik zelf bij Castle Craig in Schotland mocht ontvangen. Een lovenswaardige innovatie, maar het werd ook wel tijd. De halve westerse wereld maakt al gebruik van deze methodiek, in Nederland blijven we om een of andere reden terughoudend. Ik las in het artikel ook dat alle counselors die er werken, zijn opgeleid bij het Hazelden Instituut in de Verenigde Staten. Weer een mooi staaltje synchroniciteit. Het geeft me de mogelijkheid om te weten te komen wat er bij zo’n opleiding allemaal komt kijken. Ik trek de stoute schoenen aan en neem contact op met een van de counselors die daar opgeleid is. Het komt zowaar al snel tot een afspraak met Belinda. Zij heeft twee jaar eerder een jaar lang mogen studeren bij Hazelden, op kosten van de Jellinek. Ze heeft zelfs tijdens haar studie een salaris gekregen en haar huisvesting plus het gebruik van een auto werden vergoed. Om jaloers op te worden. Ze vertelt het erg naar haar zin te hebben gehad daar in Minnesota. Ze was er eigenlijk liever gebleven, vertrouwt ze me toe. Hier terug in Amsterdam heeft ze het minder naar haar zin. Ik hoor veel over de opleiding en wat je allemaal moet regelen voor een verblijf en studie daar en dat blijkt best veel te zijn. Allereerst moet je je opleidingen die je hier in Nederland hebt gedaan door een beëdigd bureau laten “vertalen” naar het Amerikaanse model. Je moet kunnen aantonen dat je mag deelnemen aan de Master opleiding. Als vooropleiding heb je minimaal een Bachelorniveau nodig. Daarnaast moet je een zogenaamde “TOEFL” test doen, een test die meet of je de Engelse taal op universitair niveau beheerst. Wanneer je dat achter de rug hebt en al rond de zeshonderd euro lichter bent, kan je de procedure in voor toelating tot de opleiding bij Hazelden zelf. Word je door hen toegelaten dan kan je de Amerikaanse bureaucratie gaan trotseren voor de aanvraag van een studentenvisum. Dat is een uitdaging op zich waarbij je hele doopceel wordt gelicht. Waar je ook mee rekening moet houden is dat je woonruimte moet regelen, een auto moet hebben vanwege het ontbreken van openbaar vervoer in de VS en niet te vergeten een aparte ziektekosten verzekering. Medische kosten in de VS zijn zeker 4 tot 5 keer hoger dan in Nederland, maar achter dat laatste kom ik jammer genoeg pas veel later. Het gesprek met Belinda zorgt er voor dat mijn enthousiasme groeit. De winters zijn er wel lang en koud. In Minnesota heerst een echt landklimaat met minimum temperaturen in de winter tussen de min 30 en 40. Hier kijk ik niet naar uit. Sinds ik niet meer drink, heb ik het veel vaker koud en zet ik, vaak tot irritatie van Heleen, de verwarming één of twee graden hoger dan voorheen.
Het studieprogramma is erg intensief. Eigenlijk stoppen ze twee studiejaren in één jaar. Je moet alle studiepunten voor je masters in dit jaar halen en minimaal 900 praktijk/stage uren maken in hun eigen kliniek of een kliniek in de omgeving. Daar schrik ik wel weer van. Meteen vanaf het begin word je in het diepe gegooid en moet je ook zelf met cliënten aan de slag en wat je leert tijdens de colleges in de praktijk brengen. Ik vraag me af of dat met mijn roestige en beperkte kennis van de Engelse taal gaat lukken. En ik heb wel veel gesprekken gevoerd in mijn loopbaan, maar meestal waren dat sollicitatie of functioneringsgesprekken. Hoe dat moet als counselor daar heb ik nog geen idee van. Belinda stelt me al snel gerust, ook daarin krijg je vanaf het begin veel ondersteuning en begeleiding. Het gaat eigenlijk vanzelf.
Aan het eind van het gesprek vertelt ze me dat ze op dit moment weer een procedure zijn gestart om twee nieuwe kandidaten naar Hazelden te sturen. Ze willen het team gaan uitbreiden. Misschien dat ik hier interesse in zou hebben? Ik ben natuurlijk blij verrast, het zal toch niet? Het zou een ideale en voor mij voordelige mogelijkheid zijn om een start te maken in de verslavingszorg. Alleen één ding zit met dwars. Dat is het vooruitzicht om een aantal jaren voor de Jellinek, onderdeel van Arkin te moeten werken. Dit blijven voor mij toch nog altijd de instanties die door hun ondermaatse zorg mij juist dieper en sneller in de gevarenzone hebben gebracht. Het voelt heel dubbel maar ik besluit toch maar de uitdaging aan te gaan. Het zou wel erg in mijn eigen nadeel zijn om het niet te doen. Aan de andere kant kan ik altijd nog besluiten me terug te trekken en het uiteindelijk allemaal zelf te betalen. Met deze insteek meld ik me aan met een keurige sollicitatie brief en curriculum. Eens kijken wat het me brengen gaat.
Intussen bespreek ik dit alles wel met Heleen en de kinderen want een jaar in de Verenigde Staten studeren zal voor hen verregaande consequenties hebben. Het betekent dat de opvoeding voor een jaar bijna geheel op de schouders van Heleen terecht komt. Ik zal als vader voor de kinderen een jaar afwezig zijn. Heleen grapt nog dat er dan niets nieuws onder de zon is, in mijn crisis jaren was ik meestal ook maar beperkt aanwezig. Een geschiedenis waar we intussen gelukkig wel ontspannen naar kunnen terugkijken nu ik al een jaar of vijf droog sta. Het is ook wel een aantrekkelijk avontuur omdat de kinderen in de vakanties over zouden kunnen komen naar de Verenigde Staten. En andersom ik natuurlijk ook. Ik heb ook nog rekening te houden met mijn hoogbejaarde moeder die op het punt staat in een verzorgingstehuis te gaan wonen. Als ik het plan later aan haar voorleg, heeft zij er veel meer moeite mee dan mijn gezin. Ze is erg bang dat het weer mis zal gaan met me, dat ik weer ga drinken als ik daar in mijn eentje ga wonen. Wanneer ik de balans op maak, kom ik eigenlijk al snel tot de conclusie dat, wil ik in de toekomst nog een mooi en bevredigend perspectief qua werk en carrière hebben, ik nu voor een belangrijke beslissing sta. Ik krijg nu opeens een aantal kansen, of mogelijkheden. Dat betekent een jaar lang investeren en een ander contact met mijn kinderen en familie. Het is ook een heel mooie kans op een betekenisvolle toekomst. Daar zal ik in de toekomst profijt van hebben, maar mijn kinderen zeker ook. Ik maak me wel zorgen of ik in staat zal zijn om weer een studieritme op te pakken. Het is al meer dan 30 jaar geleden dat ik mijn laatste opleiding heb gedaan. Zaken leren, opnemen, memoriseren, toetsen maken, verslagen maken, scripties schrijven. Is mijn Engels wel goed genoeg? Hebben mijn hersenen niet te erg te lijden gehad van mijn jarenlange alcoholconsumptie? Het eerste obstakel is meteen al de TOEFL test. Of moet ik daarvoor ook weer eerst terug naar de schoolbanken? Ik besluit het allemaal stap voor stap te gaan doen. Ik heb nog wat tijd. Eerst maar eens het huis verkopen en de winkel leegruimen. Ondertussen wacht ik af wat mijn sollicitatie bij de Jellinek me gaat brengen.
(Wordt vervolg)
Comentarios