Aflevering 45 van mijn blog over een zoektocht naar herstel van 2004 tot 2011
Shit Happens!
Het huurcontract van mijn speelgoedwinkel loopt ten einde. Het bizarre is dat de eigenaar van het pand voor de komende vijf jaar een nieuw huurvoorstel heeft gedaan wat ruim 600 euro per maand hoger ligt dan in de periode daarvoor. Dat is op zichzelf een gelegaliseerde vorm van oplichting maar het staat haaks op de realiteit. Iedereen weet dat de verkopen via het Internet alleen maar toenemen. Meer en meer winkels, ook in onze buurt, kiezen er daarom voor om te stoppen wegens teruglopende omzet. Deze huurverhoging maakt het me daarnaast ook bijna onmogelijk een opvolger te vinden voor mijn winkel. Er zit dus niets anders op om hem aan het einde van het contract op te doeken en te ontruimen. Het zij zo. Ik begrijp van de makelaar die als tussenpersoon fungeert dat de eigenaar liever een “winkelketen” als nieuwe huurder wil. Dat zou hem meer zekerheid geven. Zo help je de diversiteit in het aanbod van winkels in een wijk dus om zeep en gaan alle winkelstraten in Nederland op elkaar lijken. Parachuteer iemand ergens in een willekeurige winkelstraat in Nederland en niemand zal je kunnen vertellen in welke plaats hij is geland. Het vermakelijke is dat het pand uiteindelijk meer dan anderhalf jaar leeg zal staan voordat -het kan geen toeval zijn- er zich een wijnwinkel in vestigt. Inderdaad onderdeel van een landelijke “keten”. Hier en daar zullen ze ooit nog wel eens een lege fles onder de vloer of achter en gipswand vinden. Ik heb geen moeite meer gedaan die op te ruimen. Ik hoop niet dat ze de nieuwe filiaalhouder daarop gaan aanspreken.
Ik ben ook wel erg opgelucht dat mijn carrière als middenstander er bijna op zit en dat ik het tot een redelijk einde heb gebracht. Als ik aan het einde van het jaar de voorraad via uitverkoop kwijt raak, springen we er financieel gezien nog redelijk uit, heb ik al berekend. Vijf jaar eerder stond de zaak er een stuk beroerder voor en waren we bankroet geweest. De markt, de clientèle en daardoor ook het assortiment zijn de laatste vijf jaar ook sterk veranderd. Toen we tien jaar geleden begonnen, was degelijk verantwoord en goedgemaakt antroposofisch houten speelgoed nog erg populair. Inmiddels is de Nederlandse kaasschaaf hier een aantal malen overheen gegaan en wordt de markt overspoeld met kwalitatief slecht gemaakte varianten ervan die ook worden verkocht door winkels als Intertoys en Bart Smit. Voor mij werkt dat niet, goedkopere versies verkopen, want van Blokker en Bart Smit accepteren mensen op één of andere manier wel dat ze garantie tot de deur krijgen. Als uit mijn winkel iets stuk gaat brengen mensen dat – natuurlijk terecht- terug. Dat is het lot van de kleine speciaalzaak. Daarnaast heb je als specialistische middenstand het imago duur te zijn, ook al zijn je prijzen voor dezelfde producten lager dan bij de grote ketens. Jaren eerder had ik me over dit alles nog behoorlijk op kunnen winden, nu kan ik het met een berustend gevoel accepteren. Het is nu een gegeven dat me naar mijn volgende bestemming, de volgende fase in mijn leven zal brengen.
Na mijn bezoek aan Solutions een paar weken geleden en mijn positieve ervaringen daar, ben ik mij eens voorzichtig gaan oriënteren op opleidingen voor een toekomstig baan in de verslavingszorg. Het valt mij op dat er in Nederland eigenlijk geen gespecialiseerde opleidingen zijn. Wel zijn er wat losse counseling en coaching cursussen maar die leiden niet op tot een officieel erkend diploma, meer iets voor de hobbyist dus. De erkende studies zijn allemaal vrij algemeen en breed zowel op de HBO als universiteit, nergens vind ik een specialistische opleiding. Vreemd eigenlijk want verslaving is één van onze grootste maatschappelijke problemen. Binnen de GGZ is het zeker één van de belangrijkste psychische aandoeningen die je tegen komt. Ik ben ook niet echt geïnteresseerd in een brede en lange studie psychologie. Inmiddels ben ik 53 dus heb ik ook wel een beetje haast. Ik heb voor mezelf vastgesteld dat ik, mocht ik iets in de zorg willen doen, dit op een andere manier moet dan bij de reguliere verslavingsinstellingen gewoon is. Werken bij de Brijder of Jellinek is geen optie voor mij. Ik heb tijdens mijn eigen behandeling het vertrouwen in het Nederlandse legertje therapeuten, psychologen en psychiaters in deze tak van zorg verloren. Zij lijken mij vooral opgeleid om veelbetekenend hm-hm te zeggen en daarbij zorgelijk te kijken. Het lijkt me verstandig om een andere invalshoek te kiezen. Daarom ga ik eens kijken wat er in het buitenland mogelijk is. Misschien is het aanbod daar wat meer divers en specialistisch. Ik vind in Groot Brittannië al snel een passende studie maar die duurt in totaal maar liefst vier jaar, veel te lang voor mij. Ik moet ook aan de financiën denken. Hoe ga ik dat betalen terwijl er in ons huishouden dan ook nog een inkomen wegvalt? Een andere optie blijkt een studie in de Verenigde Staten te zijn, bij het Hazelden instituut, een naam die ik nog wel herken van veel publicaties die ik tijdens mijn behandeling in Schotland tegen kwam. Zij blijken een intensief studie pakket aan te bieden wat in een jaar tijd opleidt tot een Masters in “addiction counseling”. Precies wat ik zou willen, een qua tijd en niveau interessante optie, maar ook deze valt al snel af als ik opvraag wat het moet kosten; alleen al $ 34.000, -- aan collegegeld en boeken. Daarnaast moet ik daar dan ook nog een jaar lang wonen leven en stage lopen zonder een inkomen. Het idee gaat voorlopig in de ijskast.
Het is prettig dat het mij steeds minder moeite kost om niet naar de fles te grijpen. Die preoccupatie is door de jaren heen steeds minder geworden. Was ik in het begin nog erg bewust bezig met het niet drinken, nu is het normaal geworden. Dat geldt ook voor mijn omgeving. Alleen mijn oude moeder, al bijna negentig, informeert nog wel eens bezorgd of ik echt niet zo nu en dan in de verleiding kom. Een terugval, op een vakantie ongelukje in het eerste jaar na, heb ik niet meer gehad. Wat dat betreft voel ik me steeds zekerder. Het zorgt er wel voor dat ik wat minder naar AA en NA bijeenkomsten ga. Niet verstandig misschien, maar er is altijd wel een excuus. Heleen is vaak laat thuis van haar werk daarom vang ik de kinderen als eerste op en kook ik meestal waardoor ik niet meer op tijd kan zijn voor een meeting. We zijn beiden op onze eigen manier druk bezig het gezin en ons eigen leven gaande te houden. Naar buiten toe ziet dat er ook redelijk goed uit. Het valt me wel meer en meer op dat ik me erg laat beïnvloeden door de stemmingen van Heleen. Ik hou altijd maar het gevoel dat ik daarvoor verantwoordelijk ben en er iets aan moet veranderen. Dat is verdomd vermoeiend. We weten ieder voor zich dat het niet echt goed meer zit tussen ons, maar we vinden het toch moeilijk om dat echt goed met elkaar te bespreken. Ook met inschakeling van professionele hulp lukt het niet. Na alle intense belevenissen en gezamenlijke ervaringen, te beginnen bij de geboorte van onze oudste zoon waarin we heel dicht bij elkaar waren, wordt de verwijdering nu steeds groter. Ook merk ik gaandeweg dat één contact, eentje die Heleen was aangegaan met een voetbalvader tijdens mijn crisis, zich is blijven aandienen. Dat zorgt al snel voor een nieuwe obsessie in mijn leven. Feitelijk net zo beschadigend en mensonterend als het effect dat alcohol op mijn leven had. Ik probeer door haar te gaan controleren, bevestiging te krijgen van mijn vermoedens. Achteraf realiseer ik me dat ik op zoek was naar iets wat ik feitelijk al wist en eigenlijk liever niet wilde weten. Een soort van kijkersfile gedrag bij een ernstig ongeluk op de snelweg. In dit geval ook nog eens een ongeluk waarin ik zelf nog een behoorlijk aandeel heb. Nu ik in de andere rijstrook zit, mag ik daar opeens over oordelen. Ik kom er achter dat Heleen van tijd tot tijd nog steeds met deze onbestemde beleidsambtenaar afspreekt. Nadat ik eerst Heleen hier mee confronteer en deze ontkent, stuur ik deze van oorsprong Limlandse Laaf een knetterende mail waarin ik afsluit met het dreigement zelf te gaan afspreken met zijn partner. Terwijl ik dit doe, realiseer ik me ook dat dit me qua gedrag weer vijf jaar terug in de tijd brengt. Maar mijn boosheid en mijn rancune winnen het weer eens van het gezonde verstand. De mail heeft zijn effect; hij boos, Heleen boos en ik blijf natuurlijk ook boos. Uiteindelijk leidt dit er toe dat onze relatie steeds meer gaat escaleren en er niets anders op zit dan uit elkaar te gaan. Heleen neemt het initiatief. Ik vind het te moeilijk om deze beslissing te nemen en vind het nog veel moeilijker om het aan de kinderen te vertellen. Het voelt als een grote nederlaag na alle dieptepunten die we wel met elkaar hebben overwonnen. Het heeft ook verregaande consequenties. We moeten het huis gaan verkopen, de boedel gaan verdelen en afspraken gaan maken over de opvoeding en het ouderschap van de kinderen. Dat kost tijd, zeker in Amsterdam waar we nu ieder afzonderlijk op zoek moeten naar woonruimte het liefst in onze eigen buurt, waar onze kinderen naar school gaan en hun vriendenkring hebben. Ik kan alle gevolgen nog niet goed overzien. Het valt me wel op dat ik niet in paniek raak en ook niet de neiging krijg om weer te gaan drinken. Dat komt zelfs niet in me op. Waar ik altijd bang voor was, dat het gezin uit elkaar zo vallen en we onze woning zouden moeten opgeven overkomt ons nu toch. Mijn toekomst en minstens zo belangrijk, die van mijn kinderen, is opeens erg onzeker.
(Wordt vervolgd)