Aflevering 43 van mijn blog over een zoektocht naar herstel.
Heftig!
Het gaat redelijk goed met mij nu ik al wat langere tijd nuchter door het leven ga. Dat gaat wel met vallen en opstaan. Ook al drink ik niet meer, toch val ik nu en dan terug in oud en vertrouwd gedrag. Ook mijn stemmingen schommelen. Het klinkt misschien gek, maar ik probeer voor het eerst sinds lange tijd weer eens gewoon, normaal te functioneren. Gewoon te leven samen met mijn gezin en te werken zonder in de problemen te raken. En dat is al lastig zat. Maar natuurlijk kijk ik nu en dan met verwondering, verbazing en soms ook afschuw terug naar hoe het was. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waarom heb ik niet eerder ingegrepen? Een vraag die trouwens mijn vrouw, Heleen ook erg bezighoudt. Waarom heeft ook zij niet eerder ingegrepen? Aan de andere kant, wat hebben we aan die wetenschap en wat moeten we ermee? Belangrijk is dat ik nooit meer ga drinken of andere verslavende middelen ga uitproberen. De meetings en bijeenkomsten van de NA en de AA die ik nu bezoek, en de mensen waarmee ik contact onderhoud, zorgen er in ieder geval voor dat ik dit niet vergeet. Ik merk wel dat ik het na verloop van tijd lastig vind om al die gebruikersverhalen van anderen aan te horen. Dat speelt zeker als iemand weer eens een “war story”, een sterk verhaal gaat vertellen. Misschien is het wel waar gebeurd maar in mijn ogen vaak uitvergroot, alsof dat nodig is om indruk te maken. Misschien heeft mijn afkeer hiervan ook wel te maken met mijn eigen, in mijn verslaving gecultiveerde gewoonte, zaken die me overkomen aan te dikken of uit te vergroten. Net zoals iemand die liegt te herkennen is aan het geven van te veel details om het verhaal kracht bij te zetten was voor mij de werkelijkheid ook meestal niet voldoende.
Heftig! is de uitspraak waar ik na verloop van tijd ontzettende hekel aan krijg. Als je wat langer in verslavingsland rondloopt is het, het meest gebruikte en nietszeggende cliché dat wordt gebezigd als er weer eens zo’n sterk of kleurrijk verhaal wordt verteld. Als ik een euro zou krijgen voor ieder keer dat ik dit woord heb gehoord zou ik me over mijn pensioen geen zorgen meer hoeven maken. Ik heb moeite met een dit deel van de dynamiek en het specifieke jargon in verslavingsland. Begrijp me goed, ik ontken niet dat je, als je een grootgebruiker van middelen bent je ook veel meemaakt en soms ook in de criminaliteit terecht komt. Verslaafd zijn zorgt vaak voor traumatische ervaringen, het vergroot zeker de kans daarop maar het is jammer dat door veel mensen daar zo de nadruk op wordt gelegd. Iets wat daarna vaak graag weer wordt opgepikt door de media en in de literatuur. Zogenaamd integer gemaakte programma’s als “Verslaafd!” of “Tygo in de GHB” tonen maar wat graag de excessen met het oog op de kijkcijfers. Ook bij sommige behandelcentra krijg je de indruk dat deze er vooral zijn voor randfiguren en dak & thuislozen. Als ik eens een NA-meeting bezoek bij de Utrechtse verslavingsinstelling Victas (tegenwoordig Jellinek) kan ik me voorstellen dat je daar als “beginnende” verslaafde wat drempels moet overwinnen om naar binnen te stappen. Veel sterke verhalen gelardeerd met drank, drugs en veel Engelse termen, verteld door of mannen met paardenstaarten of geheel kaalgeschoren met oorbelletje om het maar even neer te zetten. Veel ruwe bolster blanke pit, zoiets. “Wat ik allemaal heb meegemaakt, dat wil je niet weten!”, is ook zo’n dooddoener die je regelmatig hoort. Inderdaad denk ik dan, dat hoef ik niet te weten, daar heb ik niets aan. “Gewone” of doorsnee mensen worden of zijn kennelijk niet verslaafd zou je bijna gaan denken. Deze groep lijkt vaak tussen de wal en het schip te vallen. Het drama is nog niet zo groot dus valt het allemaal nog wel wat mee. Een denkwijze die mij jaren eerder ook danig parten heeft gespeeld.
Het is ook wonderlijk dat het bij mij zo snel en zo extreem (heftig!) is geëscaleerd toen ik uiteindelijk wel hulp zocht. In korte tijd ging het zo bergafwaarts met mijn stemmingen en gedrag dat dit mijzelf, en trouwens mijn omgeving ook altijd nog voor een raadsel stelt. Niet om mijn eigen aandeel te willen wegpoetsen, ik was gewoon ook een notoire zuiplap. Maar die extreme stemmingswisseling en dat ongeremde gedrag, die waanzin die zich opeens openbaarde, blijft voor mij onverklaarbaar en baart me ook zorgen. Wat als ik om wat voor redenen weer in zo’n episode terecht kom? Alleen alcoholgebruik kan daar volgens mij nooit de oorzaak van zijn geweest. Daarom ga ik toch maar weer eens wat beter kijken naar de medicatie die ik slikte. Dat was paroxetine, merknaam Seroxat, een middel waar ik op aanraden van een externe psychiater mee gestopt ben toen ik was opgenomen in het Amsterdamse SPDC. Dat was het dieptepunt in mijn verslavingshistorie. Het Internet is voor dat soort zoektochten een mooi medium, een welhaast onuitputtelijke bron. Als ik hierop eens goed ga grasduinen en het kaf van het koren scheid, slaat de schrik mij al snel om het hart. Ik lees in verschillende onderzoeken dat er met enige regelmaat episodes en bijwerkingen worden genoemd die sterk lijken op die van mij, maar soms ook met een dramatische of fatale afloop. In de Verenigde Staten blijkt er zelfs een term voor te bestaan: “The Prozac killings”. Prozac is trouwens weer een iets ouder middel waarbij bijwerkingen ook tot excessief geweld leidden. Seroxat is een modernere variant zo blijkt, met even zozeer verontrustende bijwerkingen. Bijzonder agressieve episodes en ook moord en doodslag maar ook zelfmoord zijn geen uitzondering. Wat ook opvalt in de beschrijvingen is dat deze “bijwerkingen” vaak ontstaan bij het ophogen van een aanvankelijke lage dosering. Door één van de verhalen word ik heel erg getroffen omdat iemand daarin vertelt over een plotseling opkomend “onweer” in haar hoofd. Iets wat ik heel erg herken en wat ik ook ooit zo beschreef aan mijn arts in het SPDC, die dit overigens meteen wegwuifde.
Geschrokken maak ik maar weer eens een afspraak met mijn huisarts. Mijn oude huisarts is inmiddels door het tuchtcollege uit zijn functie gezet en mag zijn beroep nooit meer uitoefenen. Zijn praktijk is een tijd terug overgenomen door twee jonge artsen. Ik vind het toch belangrijk genoeg om mijn ervaringen en bevindingen met één van hen te bespreken als zou het maar zijn om anderen voor dit soort bijwerkingen te waarschuwen.
Als ik dit zo aan hem voorleg, merk ik al snel dat ook deze nieuwe arts de boot afhoudt. Ook hij zegt de bijwerkingen die ik beschrijf niet te herkennen. En hij lijkt ook niet bijster geïnteresseerd wanneer ik hem wijs op de verschillende onderzoeken die op het Internet te vinden zijn. Hij eindigt tot mijn verbijstering ook met dezelfde zin als mijn eerder genoemde SPDC arts. “Veel mensen waaraan hij het voorschrijft hebben er baat bij.” Als of het zo is ingestudeerd. Een beetje teleurgesteld sta ik al snel weer buiten. Ik voel me niet echt gehoord maar laat het er voor dan maar even bij zitten. Op één of andere manier zit er ook een positieve kant aan de snelle escalatie van mijn gedrag zo realiseer ik me. Als dit niet was gebeurd, had mijn verslaving misschien nog wel jaren kunnen doorsudderen en was de uiteindelijke schade veel groter geworden. Nu moest ik wel hulp gaan zoeken.
Het zal toeval zijn maar niet veel later wordt er een oproep gedaan door een tv programma, zij zoeken mensen die ervaringen hebben met bijzondere bijwerkingen van Seroxat. Daar waar ik normaal het land heb aan consumentenprogramma’s die erop uit zijn bedrijven aan de schandpaal te nagelen, besluit ik nu wel te reageren. Het staat voor mij wel vast dat Seroxat voor sommige mensen uiterst gevaarlijke bijwerkingen kan hebben. Ik schrijf mijn verhaal en stuur het per mail op en verwacht er verder niet veel van. Tot mijn verbazing krijg ik echter al snel een reactie. Een medewerkster van de redactie van het programma vraagt of ze mijn verhaal mogen doorsturen aan Bram Bakker. Op dat moment al wel een bekende verschijning maar minder onvermijdelijk aanwezig in de media dan nu. Hij is als getuige/deskundige betrokken bij een strafrechtproces waarin Seroxat een zekere rol vervult. Het gaat om het proces tegen Elzelien K. een vrouw en moeder, die haar man en haar volwassen dochter in een vlaag van verstandsverbijstering met een bijl om het leven had gebracht. Een huiveringwekkend verhaal als ik het opzoek en nalees. Het Openbaar Ministerie weigert aan te nemen dat haar medicatie hierin een rol kan hebben gespeeld. De verdediging voert het wel op als een belangrijke factor. Ik kan me daar wél iets bij voorstellen. Ik herken de bewustzijns vernauwing, de storm, het onweer dat wordt beschreven maar besef me ook dat het voor iemand die er geen ervaring mee heeft, lastig is om aan te nemen.
Zo krijg ik voor het eerst contact met Bram Bakker. Wanneer ik hem telefonisch nog wat zaken toelicht, raken we ook al snel in gesprek over mijn verslavingsverleden en mijn behandelervaringen in Nederland en Schotland. Hij vertelt dan me dat hij sinds kort medisch directeur is van een verslavingskliniek in Voorthuizen. Een private onderneming, opgericht door iemand die zelf een verslavingsverleden heeft en afkomstig is uit de reclame wereld. Ik ken deze kliniek al wel een beetje uit het nieuws. De kliniek schijnt zich qua clientèle meer te richten op het midden segment en de bovenlaag van de maatschappij, en vraagt een forse eigen bijdrage. Dat laatste is jammer maar verder vind ik het een mooi en lovenswaardig initiatief. Ik ben erg benieuwd naar hun methodiek en werkwijze. Al snel nodigt hij me daarom uit om af te spreken in Voorthuizen om wat verder door te praten over mijn ervaringen met Seroxat. Hij wil ook graag wat meer weten over mijn behandelervaringen in Nederland en Schotland. Voor mij is dit een mooie gelegenheid om deze kliniek eens in werking te zien. Daarnaast voel ik me eindelijk ook weer eens gehoord en serieus genomen. Ik ga voor het eerst de verslavingszorg eens van een andere kant, bekijken.
(Wordt vervolgd)
Opmerkingen