Het werkt als je eraan werkt!
Aflevering 40 van mijn blog over een zoektocht naar herstel zoals ik dit heb ervaren in 2004/2005.
Mijn leven en mijn kijk daarop zijn op een of andere manier drastisch gekanteld zonder dat ik er feitelijk erg in had. Als ik nu na een paar maanden nuchterheid terugkijk, zie ik dat ik naast dat ik verslaafd ben ook jarenlang in een depressie gezeten heb. Misschien is mijn depressie veroorzaakt door alcohol gebruik, misschien ook door andere gebeurtenissen in mijn leven. Dat doet er feitelijk niet zoveel toe. Het heeft niet zoveel zin om terug te kijken naar wat de oorzaak was, ik moet er vanaf nu voor zorgen dat ik daar niet, hopelijk nooit meer in terecht kom. Mijn ervaring in het Kasteel waren goed, prima zelfs. Daaraan voorafgaand waren mijn ervaringen bij de GGZ in Amsterdam kil, afstandelijk en soms mensonterend. Ik wil ook nooit meer terug naar de GGZ besluit ik en ook niet naar het Kasteel trouwens. Daar waar ik eerst nog plannen had om jaarlijks de reünie in Schotland te gaan bezoeken, denk ik daar nu al anders over. Ik wil het bij die goede herinnering laten. Het was mooi, goed, zelfs bij vlagen een magische ervaring. Die ervaring, die magie, wil ik blijven koesteren.
Ik maak me nu en dan wel boos over mijn behandeltraject bij de Jellinek, hoe oneerlijk is het wel niet geweest om mij te laten denken dat ik in de toekomst wel weer gecontroleerd zou kunnen leren drinken? Waarom hebben ze die Sisyfus kwelling bedacht en nog erger, waarom houden ze daar zo vastberaden aan vast? Nu ik een tijdje in verslavingsland rondloop, kom ik erachter dat velen met mij eerst achter deze illusie hebben aangelopen met vaak nog grotere schade als gevolg. Baan kwijt, huis kwijt, gezin kwijt.
Ik maak een afspraak met mijn huisarts om in ieder geval mijn positieve ervaringen, opgedaan in Schotland met hem te delen. Hij heeft weer eens één van zijn afwezige buien en weet, zo merk ik al snel ook niet meer wat mijn behandelingsgeschiedenis is. Als ik hem vraag naar het beleid wat huisartsen voeren als het om verslaving gaat, bevestigt hij inderdaad dat het uitgangspunt is de schade te beperken en terug te gaan naar controle over gebruik. Abstinentie, volledige onthouding, is geen doel. Hij zegt hierbij de richtlijnen van de Jellinek en het Trimbos te volgen. Ik vertel hem nog kort over mijn ervaringen op dit gebied, maar hij lijkt niet bijster geïnteresseerd. Het heeft er misschien ook mee te maken dat hij niet veel later dat jaar wordt geschrapt uit het BIG-register en hij zijn beroep niet meer mag uitoefenen.
Na eerder een eerste confrontatie met de belastingdienst ligt er nu ook al snel een dagvaarding op mijn deurmat voor het incident bij het SPDC-Oost van enkele maanden geleden waarbij ik in de politiecel belandde. Het verleden zal me de komende tijd blijven achtervolgen zoveel is wel duidelijk. Er wordt mij huisvredebreuk ten laste gelegd. ( Zie ook aflevering 25 van deze blog: Rock Bottom?) Bizar omdat ik niemand kwaad heb gedaan en alleen maar erg dringend op zoek was naar hulp. Ik vraag me ook af wat ze hiermee hopen te bereiken? Dat ik nooit meer voor hulp zal aankloppen bij hen? Kennelijk hebben ze meer tijd en energie om in aangiftes te stoppen, dan in de behandeling van hun cliënten. Het zou in deze fase van mijn herstel beter voor me zijn schuld te bekennen en het te schikken, omdat dit onrecht me weer te zeer terugbrengt naar mijn recente verleden. Toch besluit ik een brief te schrijven aan de rechter waarin ik rustig en helder mijn verweer uiteenzet. Ik kan dan later altijd nog besluiten of ik naar de zitting ga. Uiteindelijk gaat het toch ook weer om een bedrag van ruim 300 euro als ik het zou schikken terwijl Heleen en ik op dit moment behoorlijk krap bij kas zitten. Onbegrijpelijk zo’n trap na. Drie weken later besluit ik toch naar de zitting te gaan. Een toelichting kan toch wel nuttig zijn. En ik wil ook liever niet veroordeeld worden voor een strafbaar feit. Het blijkt een erg relaxte zitting. Op verzoek van de rechter licht ik het één en ander toe en beantwoord ik nog wat vragen. Dan gebeurt er iets bijzonders. Als de rechter aangeeft de aanklacht inderdaad onterecht te vinden maar praktisch gezien voorstelt om dan maar schuldig te oordelen zonder boete, grijpt de officier van justitie opeens in. Deze stelt dat ze na mijn toelichting wel voldoende redenen heeft om de aanklacht meteen ter plekke in te trekken, te seponeren. Ik raak even ontroerd. Het is maar een kleine overwinning en bevestiging van mijn gevoel van onrecht, maar toch doet het me goed. Met een schone lei verlaat ik de rechtbank, blij dat ik toch ben gegaan.
Ondertussen blijf ik gewoon naar AA-meetings en de nazorgbijeenkomsten van het Kasteel gaan. Ik begin me langzaamaan thuis te voelen bij de AA-bijeenkomsten, de nazorgbijeenkomsten van het Kasteel blijven onverminderd een uitdaging. Binnen de filosofie van de AA is het de bedoeling dat je zaken met elkaar deelt, een ander geen adviezen geeft. De weg naar herstel is een voorgestelde route, volgens de originele tekst van het AA-boek zelfs een suggestie. De wekelijkse sessies van het Kasteel lijken daarentegen meer rechtszittingen. Omdat ik nu al wat langer deel uit maak van deze groep kan ik me redelijk anoniem handhaven en val ik weer terug in mijn rol van observator. Deze keer wel met een doel trouwens. Ik probeer te doorgronden waarom deze dynamiek mij zo irriteert, waarom ik zo snel dichtsla in een gezelschap van betweters en doordrammers. Hoe ik milder kan worden en hoe ik me er minder snel door kan laten beïnvloeden of afleiden. Hierbij moet ik terugdenken aan het advies dat mijn therapeut Richard mij gaf in Schotland. Misschien kan me dat van pas komen in mijn dagelijks leven. Ik krijg er voor mezelf geen eenduidig antwoord op maar zie, in gedachten, wel verschillende types uit mijn jonge jaren voorbijkomen die ook ooit een dergelijk rol hebben vervuld en mijn onzekerheid hebben aangewakkerd. Zij hebben nu geen rol meer in mijn leven en met deze mensen hier op deze bijeenkomst hoef ik ook verder niets. Dat is uiteindelijk wel een fijne en helpende gedachte die ik eerder van iemand anders in een sessie heb meegekregen.
Bij de reguliere AA-bijeenkomsten vind ik steeds meer aansluiting nu ik de mensen ook wat beter leer kennen. De sfeer is er gemoedelijk en veel van de leden die ik tegenkom zijn al langere tijd nuchter, enkel en alleen met behulp van deze bijeenkomsten en het twaalf stappen programma. Dat geeft me ook steeds meer vertrouwen. Het is er ontspannen en de spiritualiteit wordt niet zo uitbundig beleden. Een oude rot grapte zelfs eens dat als er vroeger mensen te zeer met God gingen dwepen er een inzamelingsactie werd gehouden met als doel degene een wat meer wereldse spirituele ervaring op de Wallen te geven. Er is humor en luchtigheid. Ik neem al snel een taakje op me, koffiezetten bij een van de bijeenkomsten, waardoor ik mezelf verplicht om iedere week te gaan. In het begin betrap ik mezelf erop dat ik tijdens de bijeenkomsten vooral een goed verhaal wil houden, een indrukwekkende bijdrage of share zogezegd. Dat schijnt een veelvoorkomend euvel te zijn bij beginners en soms ook bij gevorderden die zich net als ik uitputten in zogenaamde “War stories”, vooral indrukwekkende en heftige verhalen. Jammer, want het leidt heel erg af van wat de anderen in de groep te melden hebben. Terwijl ik bezig ben in mijn hoofd mijn eigen verhaal te creëren, luister ik niet meer naar anderen. Al snel leer ik van mijn groepsgenoten dat ik vooral iets moet vertellen als ik iets te vertellen heb. Dat geeft ook rust want dan komt het verhaal vanzelf, of niet. Het mag allemaal. Zo is er bijvoorbeeld een ook een groepsgenoot die steevast iedere week hetzelfde verhaal met onze groep deelt. Gek misschien voor een buitenstaander en in eerste instantie ook voor mij. Maar als ik hem eens in een pauze aanschiet en hem vraag naar het waarom hiervan, is hij heel eerlijk en open. Hij vindt het prettig om dit verhaal te vertellen, het helpt hem dat wij er zonder te oordelen telkens weer naar luisteren. Zo is het voor hem een kwartiertje therapie, en het kost ook nog eens niets, voegt hij er lachend aan toe. Zo heeft voor iedereen het bijwonen van een meeting een eigen functie. Belangrijk voor mij en voor vele anderen is de onderlinge verbondenheid. We hebben allemaal hetzelfde probleem, we hebben allemaal bizarre dingen meegemaakt en veel belangrijker, we kunnen veel van elkaar leren.
Ik kom er zo gaandeweg achter dat niet drinken en nuchter door het leven gaan best een actieve bezigheid is. Zeker als je net gestopt bent, valt het pas goed op hoe prominent alcohol aanwezig is in onze maatschappij en dagelijks leven. Ik moet blijven oppassen dat ik het niet te dicht bij laat komen. Na een paar maanden is ook het eerste bijzondere en goede gevoel van een nieuwe start maken, met frisse moed alles anders aanpakken, terug naar reële proporties.
De dagelijkse realiteit grijpt me nu en dan bij de keel. Financieel en zakelijk gaat het nog altijd ronduit slecht en de relatie tussen Heleen en mij is puur functioneel. We zijn zoveel mogelijk een gezinnetje voor de kinderen meer niet. We hebben ervoor gekozen om min of meer een tijdje gewoon met elkaar te leven, naast elkaar eigenlijk en te bekijken hoe het zich ontwikkelt. Plat gezegd, of het mij lukt om nuchter te blijven en dat is natuurlijk niet zo gek. Hoe het verder moet in de toekomst is even geen onderwerp. Zakelijk gezien is er wel een probleem wat zich op korte termijn aandient. Er drukt een behoorlijke schuldenlast op de winkel en de markt voor speelgoed is ook nog eens sterk aan het veranderen. Antroposofisch en ander verantwoord, houten speelgoed is al een tijdje veel minder in trek en daarnaast is de verkoop via het Internet in opkomst. Grote stukken als garages, keukentjes en poppenhuizen worden veel minder in de winkel verkocht. Klanten komen er wel naar kijken in de winkel, maken zelfs foto’s met hun mobieltje maar bestellen het vervolgens bij de goedkoopste leverancier. Ik heb eigenlijk al eerder vastgesteld dat ik geen goede winkelier of middenstander ben. Ik houd van mooie dingen, verkoop ze ook nog wel graag maar de hele dag in de winkel staan en kritische en veeleisende klanten met verwende kinderen te woord staan, is op de lange termijn niet mijn ding. Het is wel een lastig parket waarin we zitten We hebben een huurcontract voor nog vier jaar en staan rood bij de bank. Er is ook nog een forse lening bij vrienden die moet worden afbetaald. Opdoeken of failliet gaan, zit er dus niet in en dat voelt ook niet goed. Ik heb trouwens ook geen idee wat ik voor ander werk zou willen of kunnen gaan doen. Ik loop al tegen de vijftig en mijn recente historie is ook geen aanbeveling. Als ik samen met Heleen de balans op maak komen we er eigenlijk al snel op uit dat zij weer werk gaat zoeken om ons huishouden te bekostigen. Ik zal de komende jaren in mijn eentje de winkel moeten blijven bemannen, in ieder geval om het contract uit te dienen en de schulden zoveel mogelijk af te lossen. Langzaam maar zeker kan ik zo de puin uit mijn verleden gaan opruimen en naar de toekomst gaan kijken.
(Wordt vervolgd)