Aflevering 27 van mijn blog over een zoektocht naar herstel zoals ik dit heb ervaren in 2004/2005
Say Hello, Wave Goodbye.
Mijn liefde voor Heleen is omgeslagen in ergernis, irritatie en woede. Ik begrijp best dat er niet meer met mij te leven valt maar ben ook van mening dat ze het allemaal wel erg gemakkelijk laat lopen. Ik heb ook nooit ziek mogen zijn, dat heeft ze altijd lastig gevonden. Ieder antibioticum kuurtje dat ik slikte tegen de griep of keelontsteking heeft ze altijd als onzin bestempeld. Ik mocht gewoon nooit eens uitzieken en moest vooral niet zeuren. Ik heb me een aansteller gevoeld als ik eens met veertig graden koorts in bed lag. In haar eigen familiecultuur werkt dit, zo besef ik me. Toen haar vader kortgeleden een hartaanval kreeg, fietste hij nog liever zelf naar het ziekenhuis dan dat hij zich door een ambulance liet ophalen. Zijn handelswijze, zijn idee, niet het mijne. Nu we besloten hebben uit elkaar te gaan, word ik hier met terugwerkende kracht extra pissig over en voel me niet gewaardeerd. Ik heb er toch voor gezorgd dat we in de goede tijd een huis hebben gekocht. Ik ben toch altijd alleen verantwoordelijk geweest voor al de verbouwingen en het onderhoud. Ik zou trouwens ook graag willen, voor de kinderen, dat ze er zouden kunnen blijven wonen. Maar ik kan het ook weer niet uitstaan dat die hijgende aanbidder van haar met zijn Limburgse Lavenkop door mijn huis loopt en op mijn bank zit. Ik zou het huis daarom nog liever in de brand steken of aan een dakloze cadeau doen. Dit zijn mijn gedachten als ik alleen ben en me ook alleen en vervreemd van alles en iedereen voel. Het versterkt mijn drankgebruik in hevige mate en dat kan me, als ik erin doorsla, helemaal gek maken. Ik maak plannen om de hele inventaris te verdelen, wat in mijn huidige gemoedstoestand in tweeën zagen betekent. Of Heleen mag het huis voorlopig wel houden als ze een contract tekent, voorzien van een dwangsom met daarin en lijst met namen van mensen die absoluut niet naar binnen mogen. Het maakt me knettergek dat ik straks geen invloed meer zal hebben op de opvoeding van mijn twee kinderen. Ik vind het belachelijk dat ik na een half jaar waanzin mijn krediet in onze relatie al heb verspeeld. Ik heb Heleen toch ook uit een put met schulden getrokken toen ik haar net leerde kennen. Ik heb haar vertrouwen gegeven en geholpen haar ziekelijke onzekerheid te verliezen. Dit is mijn dank. Ik heb een drankprobleempje en een depressie waar ik uit probeer te komen en waar ik hulp bij nodig heb, maar ik mag vertrekken.
Ik probeer in Amsterdam woonruimte voor mijzelf te vinden, maar de hobbels die ik hierbij moet nemen maken me steeds moedelozer en bozer. Wanneer ik uiteindelijk eens in aanmerking kom voor een op korte termijn te slopen, vochtig en schimmelig krot, blijkt dat ik dit pas mag gaan huren als ik mijn eigen huis heb verkocht. Ik wil Heleen en de kinderen echter nog wel even in het huis laten wonen tot ook zij iets anders hebben gevonden. Enfin, als ik iets wil huren moet ik dus mijn eigen gezin op straat gaan zetten! Een idiote constructie bedacht, zo blijkt, om oneigenlijk gebruik van huurwoningen tegen te gaan. Omdat anderen illegaal woningen onderverhuren aan studenten mag ik mijn gezin op straat gaan zetten! Nog meer onrecht op mijn pad. Geen wonder dat het in sommige gezinnen soms faliekant fout gaat. Als je in de problemen zit, kan je geen kant op; niemand helpt je, geen instantie neemt je serieus, vooral niet als je zelf aan de bel trekt.
Zo modder ik wat aan, zonder een stap verder te komen Het is een uitzichtloze mengeling van leegheid, tegenslagen en een gestage maar toch zekere spiraal naar beneden. Ik drink gewoon door, ik zorg alleen, zo goed en zo kwaad als dat gaat, dat ik de controle niet verlies. Dat leidt nu en dan tot boulimia-achtige praktijken waarbij ik eerst snel een fles wijn leegdrink en vervolgens 10 minuten later een vinger in mijn keel steek om over te geven, omdat ik merk dat ik echt dronken aan het worden ben. De wekelijkse sessies die ik nu al een tijdje heb met mijn psychiater leveren me weinig op. Ik heb geen idee wat ik er mee moet, we praten drie kwartier over mijn verleden en weinig over het hier en nu. Ook al zou de oorzaak van mijn verslaving in het verleden liggen dan is dat aardig om te weten, het lijkt me ook helder dat ik daar in het heden iets mee moet. Eens geeft hij me nog een ongevraagd advies; als Heleen en ik besluiten uit elkaar te gaan, kan ik haar beter het initiatief laten nemen, dat zal me een betere onderhandelingspositie opleveren. Praktisch maar weinig helpend. Ik heb trouwens wel het idee dat de negatieve bijwerkingen van de Seroxat langzaam aan het afnemen zijn. Toch spelen mijn emoties en stemmingen nu en dan nog behoorlijk op.
Ten einde raad maak ik zelf nog een afspraak met de Viersprong, een kliniek in het verre Brabantse Halsteren gespecialiseerd in zware (persoonlijkheids) problematiek. Ik blijf zoeken naar hulp en dit is weer een sprong in het diepe. Hier heb ik een eerste oriënterende afspraak met een psychiater die me, nadat ik mijn verhaal heb gedaan, me onverwacht enorm afpoeiert. Ze verwijt me dat ik er wel goed de vinger op kan leggen waar het allemaal fout gaat in mijn omgeving en in mijn behandeling maar dat ik zelf niets doe of onderneem. Dit raakt me erg en doet pijn. Maar het helpt me ook want ze neemt me serieus en zet me aan het denken. De oplossing ligt inderdaad in mezelf, binnen mezelf, hulp is fijn maar ik moet het zelf doen, realiseer ik me als ik de lange weg terugrijd.
Dan gebeurt er iets waar ik niet meer op gerekend had. Mijn huisarts belt me zelf op en wil een afspraak met me maken! Hij zegt te willen overleggen met me en wil samen met me eens kijken wat er nog te regelen valt qua hulp of behandeling. Ik ben even stomverbaasd. Kennelijk maakt hij zich toch wat zorgen, waarschijnlijk niet om mijn situatie denk ik op dat moment. Vermoedelijk heeft hij er lucht van gekregen dat ik mijn dossier heb opgevraagd en voelt hij nattigheid. Ik ben erg nieuwsgierig en de volgende dag spreken we elkaar in zijn praktijk. Hij valt met de deur in huis want hij heeft een nieuw idee. Hoe zou ik het vinden om in het buitenland, in Schotland in een kasteel een ontwenningskuur te gaan volgen? Hij heeft daar, zo zegt hij, met andere patiënten goede ervaringen mee. Waanzinnig denk ik en daar komt hij nu mee? Wil hij niet gewoon van me af? Toch laat ik hem verder gaan met zijn verhaal want het land uit, een lange tijd weg zijn van alles en iedereen daar heb ik wel oren naar. Weg uit de waanzin hier. Regel het maar zeg ik meteen, ik vind het prima. Hij vindt echter dat hij voorlopig wel weer genoeg denkwerk heeft verricht. De benodigde correspondentie met het kasteel en mijn verzekeraar moet ik zelf maar regelen. Als er een handtekening van hem nodig is, hoort hij het wel. Hij geeft me een telefoonnummer mee van deze kliniek, met een vestiging in Den Haag die ik kan bellen voor een afspraak. Als ik weer naar buiten loop, spreekt zijn assistente mij meteen aan en geeft me zowaar een foldertje van deze kliniek. Zij vertelt mij dat een goede kennis van haar daar is behandeld en dat dit voor hem een erg positieve ervaring was geweest. Het verbaast me maar ben ook blij dat zij kennelijk degene was die zich heeft verdiept in mijn situatie. Ik kan weer even verder. Gewapend met dit foldertje ga ik weer huiswaarts en ook meteen aan het werk. Dit moet lukken. Er lijkt opeens een uitweg mogelijk, in ieder geval een vlucht!
Samen met Heleen, die mijn enthousiasme deelt, werk ik me snel door de papierwinkel heen. En zowaar alles gaat nu eens verbijsterend gemakkelijk. Opeens heb ik de wind mee. Het moet zo zijn, ik heb genoeg geleden zo voelt het. Een week later zit ik in Den Haag op het kantoor van de Nederlandse vestiging van deze kliniek voor het intakegesprek. Er is mij gevraagd nuchter te komen op deze afspraak en dat lukt bijna. De meneer die het intakegesprek doet vertelt veel over de manier van behandelen maar eigenlijk gaat dat allemaal langs me heen. Hij heeft het over een geloof in een hogere macht, een andere manier van leven, 12 stappen en of ik kan aannemen dat God ook een zak met stenen kan zijn. Ik hoor het allemaal aan en knik waar nodig ja of nee. Ik ben vooral gemotiveerd om het land uit te gaan. En zo te merken staat Heleen daar ook heel erg achter. Als laatste doen we nog een deel van het gesprek in het Engels omdat bij de behandeling ook Engels gesproken zal worden. Dat lukt me nog redelijk ook al merk ik dat mij taalgevoel, waarschijnlijk ook door het vele drankgebruik, redelijk roestig is geworden. Hij vertelt dat wanneer de ziektekostenverzekeraar akkoord gaat ik al per half juli terecht kan voor in eerste instantie een periode van zes weken. Heel waarschijnlijk zal de behandeling 3 tot 6 maanden in beslag nemen. Nieuwsgierig geworden vraag ik naar de kosten van deze behandeling. Ik schrik me wezenloos, bijna 900 euro per dag! Daar krijg ik nooit een akkoord voor van mijn verzekering realiseer ik me. Ik loop zelfs alweer maanden achter met het betalen van mijn premie. Maar hij stelt me gerust, ik ben niet de eerste met deze problematiek, en op basis van mijn historie en ziektebeeld geeft hij me een goede kans. Het succespercentage in deze kliniek in Schotland zit tegen de 60% terwijl instanties als de Jellinek slechts een percentage van rond de 13-14% scoren aldus de intaker. Ik kan het allemaal niet controleren maar het klinkt goed en geeft ook hoop. Wie weet wat voor wonder mij te wachten staat.
Tot onze grote verbazing geeft mijn verzekeraar me waarachtig zonder veel rompslomp en toelichting van onze kant al na een paar dagen toestemming. Zij geloven kennelijk ook in deze behandeling. Het lijkt allemaal opeens te mooi om waar te zijn, afkicken op stand in een privékliniek. Ik zie in mijn dromen al de golfbanen en ligstoelen rond het zwembad. Ik blijf wel achterdochtig maar vermoed ook dat mijn verzekeraar gewoon de balans heeft opgemaakt want ook mijn behandelingen bij de Jellinek en het SPDC zullen het nodige hebben gekost.
Half juli mag ik dan eindelijk naar Schotland. Het gaat allemaal lekker snel, maar wat staat me daar te wachten? Ik heb de site van de kliniek op het Internet maar heel summier bekeken, het maakt me ook allemaal niet meer uit. Ze hanteren het twaalf stappen Minnesota model, maar ik bevat het allemaal niet. De tekst dringt niet tot me door. Ik wil gewoon weg. Weg uit dit land, weg uit mijn gezin, weg uit mijn omgeving. Ik ben er trouwens ook niet echt van overtuigd dat het daar gaat lukken, het afkicken. Als het niet lukt heb ik daar in ieder geval mijn handen vrij. Ik bereid me in mijn gedachten voor op een leven als dakloze in Schotland. Bij de supermarkt bij ons om de hoek staat een Schotse zwerver al jaren daklozenkranten te verkopen. Dit kan ik volgens mij daar in Edinburgh en omgeving altijd nog gaan doen in het kader van open markten en uitwisseling van arbeidskrachten binnen de EU. Heleen en ik hebben in onze goede tijd een paar keer de vakantie doorgebracht in de Schotse hooglanden. Het is een land waar je heerlijk kunt verdwijnen en buiten de grote steden zijn de mensen buitengewoon gastvrij en behulpzaam. Weg zijn, “in das blaue hinein.”
(Wordt vervolgd)
Comments