Ontberingen
Aflevering 52 van mijn blog over een zoektocht naar herstel van 2004 tot 2011
De eerste weken bij Hazelden vallen me zwaar, ze lijken een soort rijstebrijberg waar ik me eerst doorheen moet eten. Mijn oude methodiek van eerst maar eens rustig kijken en alles op me af laten komen, werkt hier niet. Vanaf het eerste moment lijkt er een mechaniek in werking te zijn gezet dat onverstoorbaar door blijft draaien en waaraan je je wel over moet geven. De ene opdracht volgt de andere op. Dit is echt iets anders dan in je winkeltje staan en op klanten wachten. Hier word ik geleefd, in ieder geval voorlopig voelt het zo. Een goede gewoonte van Hazelden is dat zij haar studenten standaard de mogelijkheid biedt voor een aantal sessies persoonlijke coaching en counseling. Maar ik ben vanaf het begin zo druk en gepreoccupeerd met alles dat ik daar voorlopig nog geen tijd voor heb. Ik sta om half zes op en ben in de avond rond negen uur weer thuis. Als studentengroep eten we vaak ter afsluiting van de dag samen ergens iets in de buurt. Dit zorgt er voor dat er al snel een band tussen ons ontstaat. Door alle consternatie en de omslag in het klimaat zijn mijn voorhoofd en bijholtes ontstoken geraakt. Van alle stress is het ook nog eens op een venijnige manier in mijn rug geschoten. Het lijf stribbelt tegen.
Het weer is erg veranderlijk maar meestal schijnt overdag de zon en vriest het een graad of 10 -20, In de eerste week heb ik alle beschikbare weertypes al moeten doorstaan, zoals echte vette ijsregen waardoor je auto een soort ijssculptuur wordt en je de deur echt niet meer open krijgt. Ondanks het slechte weer moet ik er ook vaak op uit om allerlei zaken te regelen. Een bankrekening, een printer, een telefoon. Ook staat er een espresso apparaat op mijn lijstje maar die lijkt in de verre omtrek hier niet voorhanden. Koffie wordt in dit deel van de VS vooral in mokken van een halve liter geserveerd en doet meer aan een stevig getrokken thee denken. Bij de lokale Starbucks heb ik zelfs voor moeten doen hoe je een espresso maakt. Ik hoor het meisje nog zeggen “Is that all”? Uiteindelijk biedt de webshop van Amazon uitkomst en staat er een paar dagen later een mooi Italiaans modelletje bij mij op het aanrecht. Investeren in jezelf is belangrijk, zeker als je ver van huis bent.
Het eerste trimester worden diagnostiek, individuele counseling, ethiek en casemanagement in de GGZ gegeven. Ethiek is nogal saai want daarbij gaat het vooral om specifieke wet en regelgeving in de VS. Het is bijvoorbeeld belangrijk dat je een aantal historische zaken en jurisprudentie kent. Dat betekent weer eens ouderwets memoriseren. Terug in Nederland zal ik daar weinig aan hebben, realiseer ik me. Ik word ook gek van alle afkortingen die men hier gewoon is te gebruiken en die vaak in verschillende contexten ook nog eens verschillende betekenissen hebben. Het doet me ernstig denken aan de terminologie die in het woudlopers handboek van Kwik. Kwek en Kwak, de neefjes van Donald Duck, gebezigd wordt.
Ik kijk zo langzamerhand ook met angst en beven uit naar het contact met cliënten. Mijn eerste stage blijkt op Promises te zijn, een afdeling waar een bekende popartiest na vele behandelingen en eerdere mislukte pogingen aan zijn herstel begonnen is. Hij schrijft hier uitgebreid over in zijn biografie. Voor het eerst werd hij hier eens niet met alle egards en omzichtigheid behandeld maar was hij gewoon onderdeel van een groep. Hij was één van de velen met een probleem. Uiteindelijk heeft hem dat geholpen. Hij werd met zijn neus op de feiten gedrukt, het was onontkoombaar. Het is een krappe bedoening op Promises, 22 mensen in een soort van Landal GreenParks achtige setting. Je bent er echt tot elkaar veroordeeld. Het is voor mij een lastige en confronterende start. De supervisor van de afdeling, Gordon, is een echt Alfa mannetje dat zich continu moet laten gelden. Dat heeft zijn invloed op het team dat er werkt. Iedereen doet wat hij of zij moet doen maar er is weinig spontane interactie. Ik word gekoppeld aan Nadja, een jonge counselor van Indiase komaf. Zij heeft net de opleiding afgerond en werkt pas sinds een half jaar voor Hazelden. Ze is erg aardig en behulpzaam maar heeft voor mij één lastige eigenschap, ze is dwangmatig precies en nauwkeurig in alles. Ze is het tegengestelde van mij. Het is allemaal erg serieus en humorloos. Gordon moet me ook continu laten merken dat ik nog erg veel te leren heb. Hij behandelt me als een kleuter. Naast dat ik me alle routines en protocolletjes eigen moet maken, word ik in het contact met de cliënten al snel voor de leeuwen gegooid. Ik mag de eerste gesprekken doen met de nieuwelingen en voorlichting geven over de behandeling. Dat is best lastig als je zelf ook nog niet zoveel weet. Ik krijg een beetje het tovenaarsleerling gevoel, hoe erg moet het worden voordat het beter wordt? Manmoedig sla ik me door mijn eerste gesprek heen. Gelukkig heb ik Nadja naast me als ondersteuning. En het valt achteraf eigenlijk ook allemaal best mee. Mijn eerste cliënt is een aardige jongeman. Hij zal voor altijd een plaatsje in mijn geheugen houden, denk ik. Een alcoholist die het op zijn 30e al helemaal gemaakt had door één specifiek onderdeeltje voor de IPhone te ontwerpen en te produceren. Een groot bedrijf met veel medewerkers was afhankelijk van hem geworden. Hier in de VS en in China. Het maakte hem niet gelukkig. Toen ik hem vroeg wat hij liever zou doen, was zijn antwoord: geschiedenis leraar. Ik hoop dat het hem gelukt is zijn droom te verwezenlijken; ik denk nog regelmatig aan hem als ik mijn telefoon oppak. Vervolgens moet ik dit gesprek, afgenomen aan de hand van een lange checklist, uitwerken en opschrijven in zijn elektronisch dossier. Dit kost me, vooral door de dwangmatigheid van Nadja, meer dan een dag. Er mag werkelijk geen spatie te veel of komma verkeerd staan. Het protocol voor een cliënt die nieuw binnenkomt, is de eerste 72 uur ook nog eens moordend. De intake moet zijn gedaan, de diagnose(s) moet(en) zijn gesteld en onderbouwd, de familieleden en huisarts moeten worden geïnformeerd, psychologische testen en lichamelijke onderzoeken moet zijn geregeld en er moet een eerste (uitgewerkt) behandelplan zijn. Dit alles moet dan ook nog eens geaccordeerd zijn door je supervisor en door de cliënt die vaak nog weinig helder en erg wazig is. Alles wat je doet moet worden vastgelegd en kan daarna niet meer worden gewijzigd. Het motto is, als het niet opgeschreven is, bestaat het niet.
Wat Hazelden feitelijk doet, is vanaf het allereerste contact met een cliënt of een familielid een behandelplan starten waarin telkens wordt gekeken wat een cliënt nodig heeft en hoe een volgende stap er het beste uit kan zien. Voortdurend dus op de behoefte van een cliënt inspelen. Daarnaast stelt Hazelden ook continu alle onderdelen van hun behandeling ter discussie, met als doel deze te verbeteren. Op dit continu proces van zelfonderzoek en voortschrijdend inzicht is de hele systematiek ingericht. Vooral bij aanvang van een nieuw traject betekent dit heel veel werk en vergt het een grote nauwkeurigheid. Des te groter is de teleurstelling als je een dag later verneemt dat een cliënt toch maar besloten heeft het voor gezien te houden en vroegtijdig te vertrekken.
Het is behoorlijk afzien voor mij die eerste weken op de afdeling. Als ik dit ter sprake breng tijdens de wekelijkse intervisie sessie met een groep medestudenten, begrijp ik dat meer studenten voor mij ook problemen hadden op deze zelfde afdeling. Dat steunt me. Het ligt dus niet alleen aan mijn eigen onzekerheid en onwetendheid. Het was al een paar keer bij me opgekomen om het bijltje er bij neer te gooien en te stoppen. Nu kan ik er in ieder geval van uitgaan dat het niet nog veel erger kan worden. Zo goed en zo kwaad als het gaat pas ik me aan en doe ik wat ik moet doen. Ik maak me de protocollen eigen en vertel mijn begeleidster dat als ze mijn verslagen niet goed vindt ze deze zelf maar moet redigeren of herschrijven. Dat blijkt te helpen. Ook Gordon begint zowaar na een tijdje wat te ontdooien en gaat zich wat socialer gedragen nadat ik interesse in zijn nieuwe zwarte Harley Davidson toon. Het is een slechte start bij Promises maar het zorgt er wel voor dat de protocollen en werkwijze er bij mij snel en goed zijn ingesleten.
Het winterse weer en ook het isolement in dit redelijk afgelegen deel van Minnesota zorgen er voor dat we als studentengroep veel en intensief met elkaar omgaan. De meesten van ons hebben voor de komende tijd woonruimte in de omgeving van Hazelden gehuurd. Daardoor is ook bijna iedereen, net als ik, op zichzelf teruggeworpen. Veel studie opdrachten vragen ook om teamwork. Dat past wel goed bij het Minnesota Model voor behandeling dat hier gehanteerd wordt. Ook dat model gaat uit van een groepsgestuurd proces. Het is ook leuk dat jong en oud zo gelijkwaardig zijn vertegenwoordigd. Na een tijdje speelt het leeftijdsverschil amper nog een rol. Iedereen heeft ook wel een persoonlijke ervaring met verslaving. Ook al is diegene zelf niet verslaafd. Vaak gaat het om een vader of moeder, broer of zus. Het is goed en helend om daarover met elkaar ervaringen uit te wisselen. De gevolgen van verslaving zijn hier in VS door het gebruik van zware en destructieve middelen als Crystal Meth en een grote verscheidenheid aan Opiaten vaak ook nog net wat ingrijpender en navranter.
Zo vliegen de eerste drie weken om en is het al snel februari. ’s Nachts is het nu standaard 30 tot 35 graden onder nul. Telkens als ik op mijn balkon sta te roken komt Ziggy de labrador van Vicky en Dick, me steevast gezelschap houden. De vrieskou lijkt hem niet te deren. Langzaam begin ik me te beseffen dat ik nu werkelijk aan een ander, nieuw leven ben begonnen. Ik pas me zo goed en zo kwaad als het gaat aan. Dat is nog even wennen.
(Wordt vervolgd)