Ik vertrek.
Aflevering 50 van mijn blog over een zoektocht naar herstel van 2004 tot 2011
Ik kom na mijn bezoek aan de Verenigde Staten en Hazelden met een erg goed en positief gevoel terug in Nederland. Het heeft me gesterkt in het idee dat het een project is dat een goede kans van slagen heeft. Maar ook dat dit voor mij de juiste stap is op dit moment. Ik kan daar in de VS even afstand nemen van alles, het bekijken vanuit een ander perspectief. Daarnaast zullen de studie en de onderwerpen die daarbij belicht worden ook zeker bijdragen aan mijn veranderproces. Een jaar, in een ander land, zonder gezin, dus grotendeels aan mezelf overgeleverd, zal er waarschijnlijk ook voor zorgen dat ik mijn focus op de opleiding kan houden. Dat zal nodig zijn om het tot een goed einde te brengen. Natuurlijk zal ik mijn kinderen en mijn oude moeder missen maar tijdens de studie zijn er twee korte vakantie periodes die ik kan benutten om mijn familie te bezoeken of andersom. Tussendoor is er altijd nog Skype als surrogaat voor een wat persoonlijker contact.
Thuis heb ik nog veel te doen voordat ik kan vertrekken. De overdracht en oplevering van ons huis moet worden geregeld en ik moet mijn studentenvisum gaan aanvragen nu Hazelden mij heeft toegelaten tot de opleiding. Het zou mooi zijn als ik in januari meteen al kan starten. De oplevering van ons huis is voor mij een wonderlijke gebeurtenis. Ik verwachtte dat het een emotionele gebeurtenis zou zijn, de sleutels overhandigen aan de nieuwe eigenaar en de deur achter me dicht trekken. Het is toch de plek waar ik met Heleen bijna 25 jaar heb gewoond en waar ik met haar en de kinderen veel heb meegemaakt. De streepjes op de deurpost met de lengtes van de kinderen door de jaren heen heb ik de laatste avond voordat we vertrekken nog overgeschilderd. Ik had voor de verkoop het hele huis geschilderd, alleen die strook had ik tot het laatste moment bewaard. Als afsluiting denk ik, het was lastig om dat te laten verdwijnen. Ik heb er nog wel een foto van gemaakt. De kinderen hebben veel meer moeite met de verhuizing dan ik. Als ik de deur achter me dicht trek, vind ik het voor hen heel erg vervelend maar mij doet het helemaal niets. Ik verlaat een leeg huis dat me misschien wel te lang heeft vastgehouden. De verkoop geeft mij nu, ook door het geld wat vrijkomt, een gevoel van vrijheid, een nieuwe toekomst. Het voelt als een bevrijding, ik verlaat een klomp bakstenen waar altijd wat mee moest. Nooit was het huis af. Als overgang heb ik zelf voor de komende maanden een tijdelijk leegstaand huisje om de hoek gehuurd. Heleen gaat een paar blokken verderop in een nieuwbouwproject wonen. Mijn deel van de inboedel gaat voor een jaar in opslag bij een verhuisbedrijf. Opeens zijn we dan ook een gescheiden gezin, maar door alle beslommeringen en voorbereidingen voor mijn vertrek valt dat eigenlijk amper op. De kinderen laveren op een natuurlijke manier tussen beide huishoudens en Heleen en ik hebben nog vaak contact over allerlei praktische zaken.
Het studenten visum regelen is nog een hele onderneming. Het begint er al mee dat je je eerst moest inschrijven voor de opleiding. Daarna krijg je een enorme berg formulieren om in te vullen met de meest uiteenlopende vragen. Een voorbeeld hiervan is of ik ook radicale denkbeelden heb en banden met een extremistische organisatie. Ik vraag me af wat er gebeurt als je daar een ja invult. Waar ik het even moeilijk mee heb, zijn de vragen over mijn geestelijke gezondheid. Of ik ooit ben opgenomen in een kliniek? Of ik verslaafd ben aan middelen? Et cetera. Ik besluit het uiteindelijk toch allemaal maar naar waarheid te beantwoorden. Ik ga ook niet voor niets studeren bij Hazelden. Dat moet uit te leggen zijn. Uiteindelijk komen ze hier ook niet op terug. Belangrijk ook is dat ik kan aantonen dat ik mezelf in de VS een jaar kan onderhouden. Plat gezegd, ik moet gewoon over genoeg geld beschikken. Daarvoor heb ik een verklaring van de bank nodig, een bankafschrift volstaat niet, staat er uitdrukkelijk bij. Dat moet, nu ik mijn huis verkocht heb, geen probleem zijn ware het niet dat ik hier even buiten de kneuterigheid van onze boerenleenbank (de Rabo) heb gerekend. Ook al heb ik een meervoud van het benodigde bedrag op mijn rekening staan, zij weigeren halsstarrig een kort briefje als verklaring op te stellen. “Nee meneer dat doen wij nooit.” “Het kan er nu wel op staan, maar morgen kunt u het er weer afgehaald hebben” van die dingen. Een onverwachte hindernis en een lastige horde die ik wel moet nemen. Ten einde raad wend ik mijn maar tot een ABN/Amro kantoor toevallig een paar deuren verderop in de winkelstraat. Ik vraag hen of, als ik bij hen een rekening open en daarop het geld stort zijn wel een verklaring willen opstellen. De medewerker daar overlegt even en komt tot mijn verbazing met een wel hele snelle en gemakkelijke oplossing. Als ik hen inzage geef in mijn rekening gegevens bij de Rabobank maken zij de brief wel. Hoe aardig is dat? Binnen een kwartier is het geregeld en sta ik weer buiten. Stukje bij beetje ga ik zo door de procedure, langs de huisarts voor inentingen en een verklaring dat ik geen TBC heb. Ik regel een paar aanbevelingen/getuigschriften van notabelen in mijn omgeving. Ik lever een overzicht van mijn familierelaties en vrienden in Nederland. Et cetera. Het is duidelijk dat ze zoveel mogelijk willen voorkomen dat ik in de Verenigde Staten zal blijven. Uiteindelijk mag ik me dan als sluitstuk melden op het consulaat in Amsterdam voor een persoonlijk interview. Dit nadat ik eerst 200 dollar heb betaald met een credit card; dat laatste is ook weer een voorwaarde. Alle stappen die je onderneemt in het proces kosten geld. Langzaam word je zo leeggeschud en onderga je gedwee het proces zonder tegen te stribbelen. Het gaat uiteindelijk om het doel wat ik voor ogen heb, studeren in de VS. Het interview stelt weinig voor, na vijf minuten sta ik weer buiten. Mijn aanvraag wordt uiteindelijk snel geaccordeerd. Ik krijg nog wat formulieren toegestuurd voor mijn contactpersoon bij Hazelden en een intrigerende gesloten envelop die ik niet mag openen maar tijdens mijn verblijf in de VS in mijn paspoort bij me moet blijven dragen, een jaar lang.
Zo nadert mijn definitieve vertrek gestaag. Ik heb nog voldoende de tijd om van iedereen afscheid te nemen. Het voelt een beetje als emigreren. Ik realiseer me ook dat ik ergens in mijn achterhoofd met die mogelijkheid aan het spelen ben. Eigenlijk is Minnesota me tijdens de tien dagen voorbereiding erg goed bevallen. Ik voelde me daar heel erg op mijn gemak. Ergens helemaal opnieuw beginnen spreekt me ook wel aan. Mezelf weer gaan uitvinden, als ware ik een onbeschreven blad. Proberen al die gewoontes en onhebbelijkheden die ik heb eens los te laten. Een lijstje maken met dat soort zaken en daar vet boven schrijven: Niet, nee, nog beter, nooit meer doen! Best moeilijk, ik weet dat ik mezelf altijd meeneem, waar ik ook naar toe ga. Ik weet ook dat ik mijn kinderen niet kan missen, maar goed die kunnen misschien voor kortere of langere tijd bij me komen wonen. Voor mijn moeder die al in de negentig is, zal het moeilijkst zijn. Tja we zullen zien, eerst maar eens die studie.
De voorlaatste dag van het jaar vertrek ik, oud en nieuw zal ik vieren in de Verenigde Staten. Op 3 januari moet ik me melden bij Hazelden voor de start van het eerste trimester. De laatste nacht in Amsterdam slaap ik in een hotel, al mijn huisraad zit nu in de opslag. Wat rest is twee volle koffers, 40 kilo bagage, voornamelijk kleding, daar moet ik mijn nieuwe leven mee beginnen. Bobbie, het pluche hondje dat mijn jongste zoon Frits me had meegegeven naar Castle Craig, de kliniek in Schotland, vergezelt me weer. Ook hebben de kinderen de laatste dagen nog even foto’s van zichzelf laten maken bij Artis. Die ga ik in mijn nieuwe onderkomen inlijsten en bij de voordeur ophangen. Het is toch vooral een vrolijk afscheid op Schiphol, Heleen en de kinderen zwaaien me uit. Ook al gaan we elkaar een tijdje niet zien, ik merk toch dat we dit allen weliswaar als een spannende maar toch vooral ook als een erg positieve stap voorwaarts zien. Hoogstwaarschijnlijk zal ik rond Koninginnedag weer een weekje terug zijn voor een korte vakantie. En in de zomervakantie komen Frits en Kees drie weken vakantie vieren in Minnesota. Hoogstwaarschijnlijk komt Heleen dan ook mee. Als ze dat willen kunnen ze dan daarvoor of daarna nog wat meer door de VS kunnen reizen. Dat alleen al, is een bijzonder vooruitzicht.
Wanneer ik aankom in Minneapolis is het guur weer. Het vriest een graad of 20 en het waait stevig. Het is midden in de nacht. De auto die ik heb gekocht, staat met een vers opgeladen accu en de sleutel onder de deurmat bij de garage 80 mijl noordelijker. Daar ga ik met een taxi naar toe en vandaar ga ik verder naar mijn nieuwe onderkomen. Minnesota in de nacht is erg donker, straatverlichting is er bijna niet. Mijn nieuwe huisbazen zijn er dat weekeinde niet, maar de deur van mijn Cabin hebben ze voor me open gelaten. Ik kom er later achter dat ze eigenlijk hun huis nooit afsluiten. Op het Friese platteland was dat ook lange tijd de gewoonte. Voor het eerst bekruipt me een gevoel van eenzaamheid, daar opeens zo midden in de nacht. Ik voel me even los van alles, helemaal terug bij mezelf. Ik denk terug aan een voorval toen ik een jaar of zes was en ik mijn broer hielp met het bezorgen van de krant. Ik verdwaalde en wist op een gegeven moment de weg niet meer terug te vinden naar het verzamelpunt. Toen was het ook donker, koud en nat. Wat als het misgaat? Als het niet lukt? Terwijl ik in de vrieskou op mijn veranda sta te roken, hoor ik opeens wat gestommel in de verte, niet lang daarna volgt er een luid geblaf. Al snel komt er ook iets de trap op gerend en springt tegen me op. Het is Ziggy, de labrador van Vicky en Dick.
(Wordt vervolgd)