top of page

Shit Happens! (48)

Foto van schrijver: Sjoerd de HaanSjoerd de Haan


Aflevering 48 van mijn blog over een zoektocht naar herstel van 2004 tot 2011


De eerste stap naar de studie bij Hazelden in de Verenigde staten is genomen. Mijn kennis van de Engelse taal is voldoende bevonden. Ik ben benieuwd of de andere stappen ook zo vlot zullen gaan. Het bureau dat mijn diploma’s vertaalt, komt in ieder geval ook al snel met een uitgebreide rapportage. Het is heel vermakelijk om te vernemen hoe zij met een Amerikaanse blik naar ons Nederlandse onderwijssysteem kijken. Ze beginnen hun verhaal met een alinea waarin ze uitleggen dat het qua organisatie & systematiek één van de meest gecompliceerde ter wereld is. Ik lees verder met verbazing hoe ze bij alle diploma’s de hedendaagse onderwijs instellingen hebben weten te traceren (veel zijn er gefuseerd en opgegaan in andere organisaties) Daarna hebben ze alle diploma’s en cijferlijsten die ik heb aangeleverd weten om te rekenen naar een universele puntenwaardering. Tot mijn grote vreugde wordt mijn laatste opleiding, een lerarenopleiding, gewaardeerd op Bachelors niveau waardoor toelating tot de Mastersopleiding in de VS mogelijk is. Ik ben weer 500 euro lichter maar het is een pak van mijn hart. Toch twijfel ik zelf nog wel of ik een studie op Masters niveau nog aan zal kunnen op mijn 54e en met mijn historie. Wanneer ik dit zo voorleg aan mijn contact bij Hazelden, Nancy, praat ze me moed in. Ze vertelt me dat zij er in ieder geval alles aan zullen doen om mij te laten slagen. Het voelt goed, dit contact, dat sterkt me ook in mijn gevoel dat ik door moet gaan met mijn plannen. 



Intussen hebben we ook eindelijk ons huis voor een redelijke prijs kunnen verkopen. Het zal nog even duren voordat de daadwerkelijke overdracht plaats vindt maar het betekent wel dat ik nu echt ergens naar toe kan gaan werken en zaken kan gaan plannen. Op termijn komt er voldoende geld vrij. Allereerst besluit ik met wat geleend geld een tripje naar de Verenigde Staten te gaan maken. Ik wil vooraf toch graag eerst kennismaken met Hazelden. Ik heb schriftelijk en telefonisch contact gehad, maar feitelijk weet ik nog niet zo heel veel van de kliniek en haar faciliteiten. Wel is me bekend dat ze heel veel over verslaving en de twaalf stappen hebben gepubliceerd. En dat ze een aantal grote klinieken exploiteren in de VS. Ik moet natuurlijk ook woonruimte regelen en wil kijken of ik aldaar voordelig een auto kan kopen. En het is gewoon prettig alvast de omgeving wat te verkennen.


Half oktober 2010 vertrek ik voor het eerst richting Minneapolis. Ik heb tien dagen uitgetrokken voor een eerste verkenning. Nancy, mijn contactpersoon bij Hazelden heeft me een lijst met beschikbare woonruimtes in de omgeving opgestuurd. Hiermee heb ik zo al de nodige bezichtigingen kunnen plannen. En omdat de open dag al heeft plaatsgevonden , heeft zij speciaal voor mij een aantal afspraken met medewerkers van de opleiding geregeld. Ze heeft me wel geadviseerd warme kleding mee te nemen. De winter dient zich al vroeg aan dat jaar. Wanneer ik land in de VS is er inderdaad net voor het eerst veertig centimeter sneeuw gevallen. Daar zijn ze hier kennelijk aan gewend want ondanks deze overlast zet de piloot het vliegtuig gewoon aan de grond. We staan daarbij wel overdwars op de landingsbaan maar dat is een detail, ik ben waar ik moet zijn. Op Schiphol zouden alle vluchten denk ik gecanceld zijn. Ik heb hotelruimte geboekt bij, hoe kan het ook anders, een Holiday Inn bij Hazelden in de buurt, ruim 100 kilometer meer noordelijk. Daarom heb ik op het vliegveld een huurauto geregeld. De eerste tegenvaller was al de hevige sneeuwval, de tweede is het type auto dat ik meekrijg, een automaat! Voor het eerst van m’n leven moet ik daarmee gaan rijden en ik had nooit gedacht dat dat zo lastig zou zijn, dat ik zo’n gewoonte dier ben. Ik mag blij zijn dat het midden in de nacht is en er weinig verkeer op de weg is. Ik ben de garage nog niet uit of ik verwar op de eerste rotonde die ik tegenkom het rempedaal met de koppeling -die er natuurlijk niet is- en ik tol een aantal malen in het rond en sta omgekeerd op de weg. Dit proces herhaalt zich nog een paar maal totdat ik eindelijk door krijg dat ik mijn linkerbeen maar helemaal buitenspel moet gaan zetten. Net als bij een botsautootje. Ik raak behoorlijk gedesoriënteerd en heb geen idee waar ik naar toe moet dus volg ik maar stapvoets de aanwijzingen op mijn meegebrachte TomTom. Al snel is er door de aanhoudende sneeuwval nog amper een weg te ontwaren, maar ik zie langs de weg wel van die lange fiberglas stokken die ik volg zo goed en zo kwaad als het gaat. Mijn eerste ervaring met het onberekenbare landklimaat van Minnesota. Ik zet de verwarming wat hoger, stop voor het echte Amerika gevoel Bruce Springsteens “The Promise” in de CD speler en rijd het beloofde land binnen. Het kost me een paar uur maar uiteindelijk bereik ik zo ongeschonden mijn bestemming. Het hotel ligt vlakbij St Croix, wat men daar uitspreekt als “Senkroi”, een dorpje aan een rivier. Dat klinkt idyllischer dan het is want ik kijk uit op een mega Wal-Mart, de grootgrutter voor de middle& lower class Amerikaan en 24/7 open. Altijd handig, dat wel.


De volgende dag rijd ik al meteen naar Hazelden om kennis te maken. Ik ben toch wel erg nieuwsgierig geworden. Voor het eerst krijg ik ook een indruk van de omgeving want door het duister en sneeuw in de nacht heb ik daar nog maar weinig van kunnen zien. Het doet allemaal wat Scandinavisch aan, een glooiend landschap, veel water en bomen maar erg wit en grijs op dit moment. Hier en daar ontwaar ik een boerderij. De wegen zijn weer goed begaanbaar gemaakt en Hazelden komt al snel in zicht. Ik rijd een erg uitgebreide en ruim opgezette campus op waar allemaal afzonderlijke bouwwerken staan die onderling verbonden zijn met lange transparante gangen. Als een soort spin ligt het verstrengeld met het landschap. Qua architectuur doet het me aan de utiliteitsbouw uit de jaren zeventig denken, functioneel, naar de menselijke maat gemaakt, maar doodsaai. Het complex ligt wel prachtig aan een meer, op ongeveer een kilometer afstand van een dorpje dat heel verwarrend Center City heet. (Toets het maar eens in op je navigatie) Er staat geen hek of afrastering omheen. Kennelijk is dat hier niet nodig. Als ik de centrale hal binnen wandel, valt het me op hoe sereen en rustig het er is. Ik meld me bij de receptie en mag plaatsnemen in de wachtruimte. Rechts van mij zie ik een imposant wandbord waarop veel begunstigers van de Instelling bedankt worden. Onder hen veel beroemdheden met, daar kom ik later achter, zelf een behandelverleden bij Hazelden. De donaties lopen soms in de miljoenen. Ik begin me dan pas te realiseren hoe groot deze Instelling feitelijk in de VS is, en wat hun belang is voor de verslavingszorg hier. Ik begin me bevoorrecht te voelen dat ik hier misschien mag gaan studeren en ervaring opdoen. Het maakt me ook wel wat onzeker, zo’n imposante organisatie, in een ander land met een andere taal, hoe moet ik ooit mijn draai daarin gaan vinden? De moed zakt me wat in de schoenen. Gelukkig kom Nancy mij al snel ophalen, ik krijg een sticker met “Visitor” opgeplakt, daarna neemt ze me mee naar het deel van het complex waar de opleiding plaatsvindt. Ze laat me alle ruimtes zien en stelt me voor aan de leraren, professors, assistent professors en medewerkers van de opleiding waarmee ik allerhartelijkste korte gesprekjes heb. Ik voel me meteen erg welkom. Ik ontmoet er zowaar ook nog een student uit Nederland, uitgezonden door de Jellinek. Ik besef me dat hij mijn mededinger was bij de sollicitatie eerder dit jaar. Ik weet niet of het daar aan ligt, maar het komt niet echt tot een gesprek. We wisselen beleefd onze gegevens uit maar komen er beide nooit meer op terug.


Vanwege de strikte privacy voorschriften krijg ik helaas nog geen toegang tot de kliniek zelf. Ik krijg wel een indruk en uitleg. Het zijn allemaal aparte units, gebouwtjes ieder met een capaciteit voor 20 – 25 cliënten. Totaal worden er op de campus ongeveer 200 mensen klinisch behandeld in aparte groepen voor mannen en vrouwen. Daarnaast heeft Hazelden nog een scala aan ambulante behandelingen en is er ook een bijzonder 4-daags programma voor families en naasten van cliënten. Naast de kliniek is een Renewall center gevestigd. Dit is een soort hotel, bedoeld voor retreats, of gewoon verblijf voor een aantal dagen. Hier worden allerlei programma’s, workshops en lezingen aangeboden. Verder begrijp ik dat Hazelden zelf een uitgeverij heeft en ook aan wetenschappelijk onderzoek doet, niet om zichzelf te bewijzen of te profileren op de markt, maar met als doel de behandeling die ze bieden te blijven verbeteren. Ze gaan er prat op dat deze twee onderdelen van hun organisatie geheel onafhankelijk opereren. Zo geeft de uitgeverij ook boeken uit die kritisch zijn over de Minnesota behandel methodiek. Het komt allemaal over als een erg professionele en goed geoliede machine, veel minder spiritueel en zweverig dan ik eerder had gedacht. Hun opleiding en hun methodiek staat ook feitelijk geheel los van de twaalf stappen en het gedachtegoed van de AA. Grappig denk ik, in Nederland veegt iedereen het Minnesota model en de twaalf stappen altijd op één hoop. Wat Hazelden doet is feitelijk, behandeling bieden aan verslaafden volgens de modernste (evidence based) technieken. De connectie met de 12 stappen en de AA is dat ze deze methodiek introduceren bij cliënten zodat zij hier zelf gebruik van kunnen maken bij hun herstel wanneer ze de kliniek verlaten. Het is geen verplichting. Hazelden onderwijst dus niet de twaalf stappen, zij faciliteert ze en doet aan promotie ervan omdat ze hebben vastgesteld dat dit de beste kans bied op langdurig herstel van een verslaving.


Het voelt allemaal goed, de mensen die ik ontmoet zijn aardig, warm in het contact en uiterst positief. Ze zijn ook erg enthousiast als ze horen waar ik vandaan kom. Ik ontmoet nog meer enthousiasme als ik vervolgens vertel dat ik niet via de Jellinek kom. Je dwingt hier respect af als je het zelf doet, self-made, zoals ze dat hier gewend zijn. Mijn aanvankelijke vooroordelen over Amerikanen kunnen vooralsnog de kast in, in ieder geval voor wat betreft hun karakter. Qua kleding waan ik me nog wel in de jaren negentig. Ik besluit aan het eind van de middag me definitief in te schrijven voor de opleiding. Het volgende trimester begint in januari, dat geeft me nog een kleine drie maanden om alle visa en verdere toelatingsperikelen te regelen. Nancy bevestigt me dat zou moeten lukken. Ik kan verder met de volgende stappen, het zoeken van woonruimte en een auto.


(Wordt vervolgd)

18 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


06-30636618

Brigittenstraat 20a
Utrecht, 3512 KM
Nederland

Parkeren (Klik hier voor plattegrond)

Parkeren binnen de singel zone 30021: ma-za  07:00-01:00 uur. Zo 12:00-18:00 uur, uurtarief € 5,88 per uur.

Parkeren buiten de singel zone 30041: ma-za 09:00-23:00 uur. Uurtarief € 4,53 per uur.

Openbaar vervoer

Morgen Stop ik is goed bereikbaar vanaf Utrecht CS met bussen: 4/8/50/73/44 en 77. De halte is bij de Stadsschouwburg, vanaf daar is het ongeveer 5 minuten lopen langs de Singel richting Lepelenburg

  • linkedin

©2018 by Morgen Stop Ik. Proudly created with Wix.com

bottom of page