Het Minnesota model voor behandeling van verslaving is in de jaren 50 in de Verenigde staten ontstaan, men verliet daar toen de traditionele corrigerende/confronterende behandelmethodes en vormde een therapeutische gemeenschap van alcoholisten en andere verslaafden waarin respectvol en liefdevol aan de behandeling wordt gewerkt.
Bijna altijd wordt in Nederland het Minnesota model meteen ook gekoppeld aan de 12 stappen van de Anonieme Alcoholisten.Vaak wordt het zelfs het 12 stappen Minnesota model genoemd. Dat is een op zich begrijpelijke samenvoeging van twee methodes die historisch gezien nauw met elkaar verbonden zijn, toch is het nuttig & raadzaam deze gescheiden te houden al was het alleen maar omdat ze ook onafhankelijk van elkaar goed werken en los van elkaar kunnen bestaan.
Het Minnesota Model zelf is geen statisch model en kent in de literatuur 11 aannames, zeker geen stappen. Tot op heden ondersteund dit model wel het Twaalf stappen programma zoals we het kennen van bijvoorbeeld de Anonieme Alcoholisten of Narcotics Anonymous. In theorie zou het echter mogelijk zijn dat zij een andere methodiek zouden gaan integreren en is het feitelijk een raamwerk of kader voor de behandeling van verslaving. In die zin is ook meer een leidraad voor de behandelaar dan de cliënt.
De 11 aannames van het Minnesota Model zijn:
1. Verslaving is een onvrijwillig verkregen, primaire ziekte, een ziekte die zich laat beschrijven en diagnosticeren. Verslaving dient zelfstandig als een primaire aandoening te worden behandeld.
2. Verslaving is een chronische & progressieve ziekte ; zonder interventie en/of behandeling zullen de symptomen en gevolgen van de ziekte zich gaan versterken, (accelereren)
3. Verslaving is niet te genezen maar de ziekte kan worden gestabiliseerd (tot staan gebracht)
4. De motivatie van een cliënt voor behandeling, de afwezigheid of aanwezigheid daarvan, is geen indicator voor het succes van deze behandeling.
5. Voor de behandeling van verslaving moeten er worden gekeken naar zowel de fysieke, de psychologische als ook de spirituele dimensies van de cliënt.
6.Verslaving is een ziekte, pogingen om een cliënt door schaamte, schuld , afkeuring, kleineren tot abstinentie te brengen zijn zinloos. In plaats daarvan moeten we verslaving zien als een onvrijwillige aandoening – een ziekte- en het ook als zodanig behandelen.
7.Verslaving is het best te behandelen door een multidisciplinair team welke betrokken en informele relaties met hun patiënten onderhouden en die samen een volledig geïntegreerd individueel behandelplan ontwikkelen en uitvoeren.
8. Cliënten met de diagnose verslaving zijn en blijven kwetsbaar als het gaat om alle geestverruimende, verslavende middelen . Het gehele cluster aan geestverruimende middelen (waaronder ook medicatie) moet bij de behandeling worden betrokken. Bij behandeling wordt uitgegaan van totale abstinentie van alle middelen.
9. Centraal in het behandelplan staat een counselor of begeleider, bij voorkeur zelf in herstel van zijn of haar verslaving, bij voorkeur van dezelfde sekse en leeftijdsgroep als de cliënt. Belangrijk is dat er een atmosfeer ontstaat van wederzijds respect waarbinnen een cliënt zich kwetsbaar durft op stellen en open gaat staan voor verandering.
10.De meest effectieve behandeling voor verslaving bevat een kennismaking met het gedachtegoed van AA/NA/CA/GA/OA , een verwachting van het doen van "Stappenwerk" , het bezoeken van groepen die confrontatie en ondersteuning combineren, lezingen, individuele counseling en het creëren van een dynamische "leeromgeving".
11. De meest succesvolle en duurzame ondersteuning voor cliënten na behandeling is het bezoeken van en het deelnemen aan bijeenkomsten van AA/NA/CA/GA/OA , et cetera.